Daniel Naborowski. Marność – interpretacja

Daniel Naborowski jest drugi obok Morsztyna poetą dworskim, który w swoich wierszach nie stroni od filozofii. Jednym z nich jest utwór pod tytułem Marność. Tytuł nawiązuje do przesłania biblijnej księgi Koheleta. Marność nad marnościami i wszystko marność. Wszystko, co ziemskie, materialne i doczesne jest marnością, bo wszystko przemija i kiedyś się kończy. Niezmienny i niekończący się jest tylko Bóg. Kohelet zwraca uwagę na to, że jedynie wiara jest wartością ponadczasową.

Daniel Naborowski w swoim wierszu przedstawia własne rozumienie świata. Okazuje się, że ludzie dążą do zdobywania dóbr materialnych, a więc hołdują marności. To zjawisko nie minie, jest niejako wpisane w istotę natury ludzkiej, dlatego świat należy przyjmować takim, jakim jest. Nie należy rezygnować z ziemskich doczesnych uciech, ale trzeba umieć je rozsądnie wykorzystywać. W życiu nie chodzi o to, by się umartwiać i wyrzekać przyjemności, sztuką jest znalezienie złotego środka który sprawi, że życie nabierze sensu, stanie się uporządkowane i spokojne. Jest to również warunek harmonii z Bogiem, respektowanie boskich praw pozwoli na to, by unikać grzechów, a tym samym nie bać się kary i śmierci.

Marność – cały tekst

Świat hołduje marności
I wszytkie ziemskie włości;
To na wieki nie minie,
Że marna marność słynie.
Miłujmy i żartujmy,
Żartujmy i miłujmy,
Lecz pobożnie, uczciwie,
A co czyste, właściwie.
Nad wszytko bać się Boga –
Tak fraszką śmierć i trwoga.