Antygona – streszczenie szczegółowe W prologu autor podaje krótki wstęp, wyjaśnienie miejsca i akcji dzieła. Dowiadujemy się, że oglądamy dwór królewski w Tebach. Rządzi tutaj Kreon. Antygona i Ismena, siostry i zarazem córki Edypa rozmawiają ze sobą. Antygona żali się na los Labdakidów, rodu, z którego pochodzą. Po śmierci Edypa rządy w mieście-państwie mieli przejąć braci Polinik i Eteokles. Umówili się, że będą rządzić każdy po roku. Gdy czas przyszedł na Polinika, Eteokles nie chciał ustąpić mu tronu. Dlatego Polinik wraz z wojskami swego teścia atakuje Teby. Giną obaj bracia, a Kreon decyduje, że zwłoki Eteoklesa mają zostać pochowane zgodnie z rytuałem religijnym. Natomiast Polinika traktuje jak zdrajcę i zakazuje pochówku jego zwłok. To oznacza, że Polinik nie będzie mógł cieszyć się życiem wiecznym. Taką religię wówczas wyznawano, a jedna z jej zasad mówiła, kto nie zostanie pochowany, ten nie dostąpi szczęścia życia po śmierci. Antygona nie mogła się pogodzić z tą niesprawiedliwością. Namawiała Ismenę, aby razem pochowały brata mimo zakazu króla. Ismena jednak bała się, była ogólnie lękliwa i nie zgodziła się na wspólne działanie.Chór krótko powtarza to, o czym była mowa w prologu. Chwali bohaterską walkę mieszkańców Teb podczas niedawnego najazdu Polinika oraz męstwo Eteoklesa. Wprowadza na sceną Kreona, króla Teb.Nie masz czasu na czytanie? Słuchaj audiobooka na YouTube. Antygona – streszczenie szczegółowe (audiobook)Odbywa się wystąpienie Kreona. Mówi on, właściwie przysięga, że przejmuje władzę w Tebach jako prawowity władca i jego rządy będą sprawiedliwe. Ma zamiar być nieugięty dla wszystkich, którzy łamią prawo. Sprawy państwowe dla niego będą najważniejsze i ma nadzieję, że zdoła odwrócić zły los od miasta. Pierwszym jego rozkazem było ukaranie zdrajcy Polinika zakazem chowania jego zwłok.W którymś momencie w sali pojawia się strażnik z informacją, że ktoś przysypał zwłoki Polinika ziemią, dokładnie garścią. Zgodnie z wierzeniami Greków czynność ta zupełnie wystarczyła jako symbol pochówku i duch zmarłego mógł odejść na wieczny spoczynek. Wniosek z tego faktu był taki, że ktoś śmiał złamać zakaz Kreona. Głos zabrał wówczas Przewodnik chóru, próbuje on ustalić fakty. Wypowiada opinię, że pochówek Polinika to sprawa bogów. Jego zdaniem bogowie z pewnością życzyliby sobie, aby każdy człowiek mógł być pochowany. Kreon nie zgadza się z taką interpretacją woli bogów i wpada w złość. Jest podejrzliwy i skłonny uznać Przewodnika oraz Strażnika za spiskowców. Nakazuje rozpoczęcie śledztwa i znalezienie winnych, w przeciwnym razie może to się skończyć źle, torturami i śmiercią dla strażników. Im nakazał pilnowanie zwłok Polinika i oni za to bezprawie odpowiedzą.Chór śpiewa pieśń na temat mądrości i potęgi ludzkiej. Przodownik ogłasza przybycie Antygony. Podpowiada widzom, iż to Antygona przysypała zwłoki brata, ale zrobiła to z miłości.Strażnik przybywa z Antygoną do Kreona i oznajmia mu, że to dziewczyna jest winna pochówku Polinika i złamania zakazu króla. W rozmowie z wujem Antygona twierdzi, że zrobiła to, co nakazuje jej wiara i religia. Kreon nie może jej zdaniem łamać prawa boskiego, a mówi ono o potrzebie pochówku zmarłego, o obowiązku bliskich wobec zmarłego.Chór zabierając głos, śpiewa o dobrych cechach prawowitej księżniczki Teb.Ze słów dziewczyny dowiadujemy się prawdy o rządach Kreona. Antygona zarzuca mu tyranię, czyli okrutne i samowolne rządzenie państwem oparte na przemocy i terrorze. Nie okazuje mu szacunku i mówi pogardliwie. Król jest zaskoczony, bowiem wydawało mu się, że całe społeczeństwo zaakceptowało jego zakaz związany ze zwłokami Polinika. Gdy pojawia się Ismena, Kreon zarzuca im obu spisek, lecz Antygona znając prawdę, zaprzecza jakoby Ismena złamała zakaz króla wraz z nią. Ismena pod presją wuja przyznała się do współdziałania z Antygoną, lecz siostra odrzuciła jej pomoc czy też solidarność siostrzaną. Jest w stosunku do niej bardzo krytyczna. Mimo wszystko Ismena wstawia się za Antygoną, zwraca też uwagę na fakt, że jej siostra jest narzeczoną Hajmona, syna Kreona. Król jednak jest nieczuły na słowa Ismeny i nie ma zamiaru ustępować Antygonie.Chór śpiewa i mówi o ludzkim losie. Przestrzega widzów, aby nie wyprzedzali myśli boskich, bo to bogowie podejmują wszelkie decyzje. Zsyłają szczęście, ale też i klęski. Następnie chór zapowiada scenę z Kreonem i Hajmonem.W rozmowie Kreona z Hajmonem poznajemy oblicze króla. Uważa on, że Antygona postąpiła źle i powinna spotkać ją kara śmierci. Wyraża nadzieję na jednomyślność i zrozumienie syna. Hajmon uznaje jego prawa do rządzenia w taki sposób, jak to czyni, lecz zwraca uwagę na odczucia ludzi żyjących w Tebach. Podziwiają oni Antygonę za ów heroiczny czyn, bo jest to dowód jej wiary i miłości do brata. Kreon nie chce słuchać argumentów Hajmona i wszczyna kłótnię, podnosi głos, ponieważ sam nie potrafi znaleźć logicznych wyjaśnień podważających opinię księcia. W końcu Hajmon podobnie jak wcześniej Antygona zarzuca ojcu tyranię. Ostrzega jednocześnie, iż jeśli Antygona zginie, to on zginie wraz z nią, popełniając samobójstwo. Kreon lekceważy jego słowa a jego złość staje się chorobliwa i impulsywna. Pragnie natychmiast na oczach syna wydać wyrok na Antygonę. Każę ją przyprowadzić i wpada na pomysł, by zmienić formę wykonania wyroku śmierci. Ze strachu przed bogami, którzy źle patrzyli na zabójstwa w rodzinie, nakazuje zamurować dziewczynę żywcem w grocie zamiast ukamienowania. Chce też zostawić jej przy tym trochę jedzenia, aby przez jakiś czas mogła tam żyć w grocie.Chór przedstawia miłość Antygony i Hajmona. Mówi o wielkości ich uczucia. Następnie chór informuje widzów o prowadzeniu Antygony przez strażników do groty. Ma w niej umrzeć.Jest tu pieśń pożegnalna. Widzimy w niej prowadzoną na śmierć Antygonę. Dziewczyna modli się do bogów i prosi o wyrozumiałość mieszkańców Teb. Żałuje, że odchodzi bez skosztowania małżeńskiego życia, ale nie miała na to wpływu. W tym czasie Kreon jest zupełnie pozbawiony uczuć i zależy mu na zakończeniu egzekucji, pogania strażników.Likurg, Danae, synowie Fineusa to imiona pojawiające się w przemowie chóru. Ludzie ci zginęli w podobny sposób do Antygony. Widzimy wchodzącego na scenę mędrca i wróżbitę, niewidomego Tejrezjasza.Tejrezjasz ostrzega Kreona przed reakcją bogów. Śmierć Antygony może pociągnąć za sobą śmierć Hajmona oraz niełaskę dla Teb. Kreon będzie za to osobiście odpowiedzialny. Król jednak ignoruje przestrogi wróżbity. Jest w stanie nawet oskarżyć go przekupstwo, ale gdy dochodzi do kłótni, prosi o radę starszyznę. Ci zaś proszą o łaskę dla córki Edypa i o pogrzeb dla Polinika. Kreon przytomnieje i opuszcza go złość. Zgadza się odwołać wyrok na Antygonie.Chór prosi – modli się do Dionizosa, – swojego patrona, o pomoc.Kreon dowiaduje się od Posłańca, iż po zamknięciu Antygony w grocie Hajmon – syn Kreona popełnił z rozpaczy samobójstwo. Posłaniec ze szczegółami opowiada, był przy tym, gdy Hajmon przyszedł pod grotę. Zwalił głazy i zobaczył Antygonę, która popełniła samobójstwo, wieszając się. Do groty przyszedł także Kreon. Oburzony śmiercią ukochanej Hajmon porwał miecz i zamachnął się na swojego ojca, ale tamten uchylił się, uciekł. Wówczas to Hajmon odebrał sobie życie, wbijając miecz w bok. Matka Hajmona Eurydyka słuchała tych relacji z wielkim żalem w sercu. Ona również popełniła samobójstwo, przebijając się mieczem. Umierając, przeklinała męża. Kreon jest zrozpaczony a chór śpiewa pochwałę mądrości, krytykę pychy. To właśnie pycha zgubiła Kreona, zginęli przez to jego syn Hajmon i żona Eurydyka. Szkoła, edukacja, lektury Sofokles